പി ബി നമ്പര് സീറോ സീറോ

നാട്ടില്‍ ഊരും പേരുമില്ലാതെ തേരാ പാരാ നടന്നവനൊക്കെയും ഗള്‍ഫില്‍ ചേക്കേറിയാലുടന്‍ നാട്ടിലേക്ക് ഒരെഴുത്തയക്കും. വിമാനം കയറിയത് മുതലുള്ള 'തീവ്രാനുഭവങ്ങള്‍' വിവരിക്കുന്ന ഒരു നീളന്‍ കത്ത്.


'നാടുകടത്താന്‍'വിമാനത്താവളം വരെ ചെന്നവരെല്ലാം കാത്തിരിക്കുന്നത് ആ കത്തിനാണ്. അതില്‍ ജോലിയും കൂലിയുമൊന്നുമായില്ലെങ്കിലും ഒരു നമ്പറുണ്ടാകും. പി ബി നമ്പര്‍.


പി ബി നമ്പര്‍ കാണുന്നതോടെ പണ്ടത്തെ പ്രവാസിയുടെ വീടുകളില്‍ ദീര്‍ഘനിശ്വാസങ്ങളുയരും.
 'ഭാഗ്യം പടച്ചോന്‍ കാത്ത് അവനൊരു സ്ഥിരം അഡ്രസെങ്കിലും ആയല്ലോ'

എന്ന ചിന്തയാകും വീട്ടുകാര്‍ക്ക്. ആശ്രയമേതുമില്ലാത്ത മരുഭൂമിയില്‍ ഏതെങ്കിലുമൊരു മലയാളിയുടെ 'ഗ്രോസറി'യുടെ മുന്നിലുള്ള അനാഥമായ പെട്ടിയാണ് പലരുടെയും 'പി ബി നമ്പറെ'ന്ന കാര്യമുണ്ടോ വീട്ടുകാരറിയുന്നു.

ഇക്കാക്കമാരുടെ പി ബി നമ്പറില്‍ അഭിമാനം കൊണ്ടുനടന്നവരെല്ലാം പിന്നീട് ഇക്കരയെത്തി
 'പി ബി നമ്പറെ'ന്ന 'സിഗരറ്റ് പെട്ടി' കണ്ടതോടെ ഊറിയ ചിരി ഉള്ളിലൊതുക്കുകയായിരുന്നു. ആത്മാഭിമാനത്തില്‍ ആരെക്കാളും മുമ്പിലായ പ്രവാസികള്‍ പല കഥകളും പിന്നീട് നാട്ടില്‍ പാട്ടാക്കിയെങ്കിലും ഈ 'പെട്ടിക്കഥ' ഇപ്പോഴും പുറംലോകമറിയില്ലെന്നതാണ് സത്യം. 'ഗള്‍ഫുകാരനെന്ന' സ്റ്റാന്റിംഗില്‍ നഷ്ടമായ പ്രതാപം വീണ്ടുകിട്ടുന്നതിനായി പല 'നമ്പറു'കളുമിറക്കുമ്പോഴും സ്വന്തമായി പതിച്ചുകിട്ടിയ ആദ്യത്തെ നമ്പര്‍ പലരും മറന്നിരുന്നു.
അതാണ് പി ബി നമ്പര്‍

പ്രവാസ മലയാളത്തിന്റെ ആദ്യ നാളുകളില്‍ തന്നെ നാം കേട്ടുതുടങ്ങിയതാണിത്. പി ബി നമ്പറെന്ന ബോക്‌സിലേക്ക് നമ്മുടേതായി പല 'സംഭാവന'കളും പല തവണ ഒഴുകിയെത്തിയിട്ടുണ്ട്. പാസ്പോര്‍ട്ട് കോപ്പിയും എട്ടു കോപ്പി ഫോട്ടോയും എത്രയെത്ര പോസ്റ്റു ബോക്സുകളിലെക്കാണ് നമ്മള്‍ അയച്ചു തള്ളിയത് .

എന്നാല്‍ മലയാള ഭാഷക്ക് പി ബി നമ്പര്‍ നല്‍കിയ സംഭാവനകളെക്കുറിച്ച് ആരും എവിടെയും പറഞ്ഞുകേട്ടിട്ടില്ല .
ഭാഷ മരിക്കുന്നുവെന്ന് വിലപിക്കുന്നവരോട് ഇനി നമുക്ക് പറയാം, പോസ്റ്റ് ബോക്‌സുകളും പോസ്റ്റോഫീസുകളും പോസ്റ്റുമാന്‍മാരുമെല്ലാം നിലനില്‍പ്പിനായുള്ള അവസാന പോരാട്ടത്തിലാണെന്ന്. പോസ്റ്റ് ബോക്‌സുകള്‍ ഒരു ജനതയുടെ വികാരവും സ്വപ്‌നവും സങ്കടങ്ങളും പങ്കുവെച്ചുതുടങ്ങിയ കാലത്തെക്കുറിച്ചറിയണമെങ്കില്‍ അബുദാബി കത്ത് പാട്ട് തന്നെ കേള്‍ക്കണമെന്ന അവസ്ഥയിലെത്തിയിരിക്കുന്നു.


'അബുദാബിലുള്ളൊരെഴുത്തുപെട്ടീ-
അന്നു തുറന്നപ്പോള്‍ കത്തുകിട്ടീ-
എന്‍പ്രിയേ നീ നിന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടി
എഴുതിയ വരികള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു ഞെട്ടീ'


'അബുദാബിയിലെ എഴുത്തുപെട്ടി' കള്‍ തുറക്കാന്‍ ചെല്ലുന്നവര്‍ ഇന്നും ഞെട്ടാറുണ്ട്. എഴുത്തു കണ്ടിട്ടല്ല.
ഇത്രയധികം ബേങ്കുകള്‍ ഇന്നാട്ടിലുണ്ടെന്നറിയുന്നത് എഴുത്തുപെട്ടികള്‍ തുറക്കുമ്പോഴാണ്. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുമ്പ് പ്രവാസം അവസാനിപ്പിച്ച് നാട്ടില്‍ ചേക്കേറിയവരുടെ പേരില്‍ പോലും മാസത്തില്‍ അഞ്ചും ആറും ബേങ്കുകളുടെ സ്റ്റേറ്റ്‌മെന്റുകളും ക്രെഡിറ്റ് കാര്‍ഡ് ബില്ലുകളും പെട്ടി നിറഞ്ഞ് കിടക്കുന്നത് കാണുമ്പോള്‍ എങ്ങിനെ ഞെട്ടാതിരിക്കും.
അറബിക്കടലിന്റെ ഇരുകരകളിലിരുന്ന് സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കരഞ്ഞും പറഞ്ഞും തീര്‍ത്തവര്‍ നെഞ്ചേറ്റിയ മനോഹരമായ കലയായിരുന്നു കത്തെഴുത്ത്. ഭാവനകളേതുമില്ലാത്ത അനുഭവമെഴുത്തിന്റെ രീതി എത്ര പെട്ടെന്നാണ് അപ്രത്യക്ഷമായത്. ഒരുകാലത്ത് അയച്ചു കിട്ടിയ കത്തുകള്‍ നിധി പോലെ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്ന പ്രവാസി സുഹ്രത്തേ,
അവസാനമായി കുടുംബത്തിനോ, കൂട്ടുകാര്‍ക്കോ, പ്രിയതമക്കോ, സ്‌നേഹിതക്കോ ഒരു കത്തെഴുതിയ ദിനം എന്നായിരുന്നുവെന്ന് ഓര്‍ത്ത് നോക്കാമോ?
ഇന്‍ലന്‍ഡിന്റെയും സ്റ്റാമ്പിന്റെയും ലക്കോട്ടിന്റെയുമൊക്കെ വിലയെത്രയാണ്?
കടലാസും പേനയും പാഡുമെടുത്ത് ഒരു കത്തെഴുത്ത് മത്സരത്തിനിരുത്തിയാല്‍ എത്ര പേര്‍ക്ക് ഒരു പുറം തികച്ചെഴുതാനാവും?
എങ്കിലും നാം വിലപിക്കുകയാണ്. ഭാഷ മരിക്കുന്നു, ഭാവന മരിക്കുന്നു, മലയാളം മരിക്കുന്നു.
കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് തിരികെയെത്തിയ പ്രവാസിക്ക് ഒരു കാലത്ത് പേനയും കടലാസും സമയവും ലക്കോട്ടും സ്റ്റാമ്പുമൊന്നും തികയില്ലായിരുന്നു.
അക്ഷരമാലകള്‍ കൂട്ടിയെഴുതാന്‍ പോലും പലരും പഠിച്ചത് ഈ പരീക്ഷണ ഘട്ടത്തിലായിരുന്നുവെന്ന് പറയുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല. അന്ന് കത്തെഴുത്ത് ശീലിച്ചവരില്‍ പലരും പിന്നീട് എഴുത്തിന്റെ ലോകത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞതിന്റെ അനുഭവസാക്ഷ്യം നമുക്ക് മുന്നിലുണ്ട്. 'കൂട്ടുകാരന്‍' എന്ന ബ്ലോഗിലൂടെ പ്രസിദ്ധനായ സഊദി അറേബ്യയില്‍ നിന്നുള്ള ബ്ലോഗര്‍ മലപ്പുറം സ്വദേശി ഹംസയുടെ ബ്ലോഗിലെ ചില വാചകങ്ങള്‍ നോക്കൂ.

'എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയത് കല്യാണം കഴിഞ്ഞ്. വിരഹം അനുഭവിക്കുമ്പോള്‍ ഇടതടവില്ലാതെ ഭാര്യക്ക് എഴുതിയിരുന്ന കത്തുകളാണ്. ഒരു കത്തില്‍ തന്നെ ഇരുപതും മുപ്പതും പേജുകള്‍ എഴുതുന്നത് കൊണ്ട് ഒരിക്കല്‍ ശിപായി പറഞ്ഞുവത്രേ, 'കത്തിന്റെ ഭാരം കണ്ടാല്‍ ഞാന്‍ അഡ്രസ് നോക്കാറില്ല, ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരാറാണ്' എന്ന്. അത് കേട്ട് ഉപ്പയും ഉമ്മയും പെങ്ങന്മാരും കൂടി കുറേ ചിരിച്ചുവെന്ന് പിന്നീട് വന്ന കത്തില്‍ അവള്‍ എഴുതിയപ്പോള്‍, എനിക്ക് തോന്നി ഞാനും ഒരു 'എഴുത്തുകാരന്‍' തന്നെയെന്ന് ''.

ഹാസ്യത്തിന്റെ മേമ്പൊടി ചേര്‍ത്ത് ഹംസ പറഞ്ഞത് വളരെ വലിയൊരു യഥാര്ത്യമാണ് എന്നതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല.
ഇങ്ങനെ എത്ര എഴുത്തുകാരാണ് കത്തെഴുത്തിലൂടെ മാത്രം ഭാവനകളുടെ ലോകത്തേക്ക് കടുന്നുവരുന്നത്.

'കണ്ണീരില്‍ മഷിചാലിച്ചെഴുതുന്ന പിരിശത്തിന്‍
കരളേ ഞാന്‍ സലാം ചൊല്ലിത്തുടങ്ങുന്നു.
കഥനങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞൊരാമണല്‍ കാട്ടിലെന്റെ മുത്ത്
കനിയാറ്റല്‍ മെഹബൂബേ സുഖം നേരുന്നു'


ഒരു ആല്‍ബത്തിന് വേണ്ടി കൂട്ടുകാരന്റെ നിര്‍ബന്ധപ്രകാരം എഴുതിയ പാട്ടിലെ വരികളില്‍ ഞാനിന്നും കണ്ണോടിക്കാറുണ്ട്. (മാപ്പിള പാട്ടിനു എന്റെ ചില എളിയ സംഭാവനകള്‍ ഇവിടെ ഉണ്ട് )പലകാരണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് പൂര്‍ത്തിയാക്കാനാവാതെ പോയ പദ്ധതിയുടെ നിത്യ സ്മാരകമായി മാറിക്കഴിഞ്ഞു ആ വരികള്‍. കാരണം ഇനിയൊരിക്കലും ഈ വരികള്‍ പ്രസക്തമല്ലെന്നതു തന്നെ.
 'ഹാന്‍ഡ് സെറ്റെ'ന്ന ശരീരവും 'സിം കാര്‍ഡെ'ന്ന ആത്മാവുമായി മൊബൈല്‍ ഫോണെന്ന ജീവി നമുക്കിടയില്‍ ഒരു വില്ലനായി രംഗപ്രവേശം ചെയ്തതോടെ ഭാഷയും ലിപികളുമെല്ലാം വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്കും എഴുത്തുകള്‍ക്കുമായി പകുത്തു നല്‍കിയ നാം 'സംസാരിച്ചുകൊണ്ടേ ഇരിക്കു'കയാണ്.
തപാല്‍ സ്റ്റാമ്പും,ലക്കൊട്ടുമൊക്കെ വില്‍പ്പന നടത്തിയിരുന്ന പലരും പിന്നീട് ടെലെഫോണ്‍ കാര്‍ഡിന്റെയും ഇന്റര്‍നെറ്റ് കാര്‍ഡിന്റെയും "വെണ്ടര്‍" മാരായി പരിണാമം പ്രാപിച്ചത്  എത്ര പെട്ടന്നാണ്.
ഇന്റര്‍നെറ്റ് കാളെന്ന "കോടാലി" കൊണ്ട് നമ്മള്‍ ആഞ്ഞു വെട്ടുന്നത് നാട്ടില്‍ ജീവിക്കാന്‍  നെട്ടോട്ടമോടുന്നവന്റെ സമയത്തിനിട്ടാണെന്ന കാര്യം ആരോര്ക്കാന്‍


പോസ്റ്റ് ബോക്‌സില്‍ നിന്നും 'ഇന്‍ബോക്‌സി'ലേക്കും 'ഔട്ട് ബോക്‌സി'ലേക്കും മറ്റുമുള്ള മാറ്റം കാലഘട്ടത്തിന്റെ അലിഖിതമായ അനിവാര്യത തന്നെയായിരുന്നു. വര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ വിരല്‍ത്തുമ്പിലും കാഴ്ചകള്‍ കണ്‍മുന്നിലുമെത്തി നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ലിപികളും ലിഖിതങ്ങളും വെറും കാഴ്ചക്കാരായി മാറുന്നു.


കാക്കിക്കുപ്പായവും നരച്ച കാലന്‍ കുടയുമായി കുന്നുകയറി കിതച്ചുവന്ന പോസ്റ്റ്മാനിലൂടെ, പോസ്റ്റ് ബോക്‌സു കളിലേക്കൊഴുകിയ സ്‌നേഹത്തിനും സങ്കടത്തിനും സാന്ത്വനത്തിനും ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാഷയുണ്ടായിരുന്നു. നന്മയുടെ സുഗന്ധമുണ്ടായിരുന്നു.
വായന, ഭാവനയില്‍ തെളിയിക്കുന്ന ഗൃഹാതുര ചിത്രങ്ങളേക്കാള്‍ തീവ്രത, അരിച്ചെത്തുന്ന ശബ്ദതരംഗങ്ങള്‍ക്ക് തരാനാവുമോ?.
അറുപത് ദിവസത്തിലധികം സ്വന്തം ജന്മനാട്ടില്‍ തങ്ങിയാലുടന്‍ പ്രവാസമെന്ന 'കന്യകത്വം' നഷ്ടപ്പെടുമെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന ഏമാന്മാരോട് താഴ്മയായി ഒരപേക്ഷയുണ്ട്.


ഭാഷ മരിക്കുന്നുവെന്ന മുറവിളി ഒഴിവാക്കാന്‍ പ്രവാസികള്‍ക്കും ചിലത് ചെയ്യാന്‍ കഴിയും. മാസത്തില്‍ ചുരുങ്ങിയത് നാല് കത്തെങ്കിലും മലയാളത്തിലെഴുതി വീട്ടിലേക്കയക്കാത്തവനൊന്നും കേരളീയരല്ലെന്ന ഒരു നിയമം കൊണ്ടുവരാന്‍ സാധിച്ചാല്‍ മലയാളം രക്ഷപ്പെടും,
പോസ്റ്റ്മാന് സ്ഥിരം തൊഴിലാവും. പാവം അനേകലക്ഷം പി ബി നമ്പരുകള്‍, പുതുമഴയുടെ പ്രവാഹത്തില്‍ അവയുമൊന്ന് അര്‍മാദിക്കട്ടെ.